Επιτέλους σαραντήσαμε!

 

Καλησπέρα!Μου λείψατε! Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι μετά από ενάμιση μήνα κατάφερα τελικά να μπω σε ένα πρόγραμμα με το μωρό έτσι ώστε να μπορώ να ξεκλέβω και λίγο ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό μου.Μέχρι τώρα δεν προλάβαινα ούτε τουαλέτα να πάω!
Τελικά αυτό που λένε για τις σαράντα μέρες είναι αλήθεια: εγώ τουλάχιστον τόσο χρόνο χρειάστηκα για να συνέλθω.Και όταν λέω να συνέλθω, εννοώ σωματικά(σχεδόν περδίκι!) αλλά και ψυχολογικά,γιατί ναι μεν η γέννηση του Κωνσταντίνου με έκανε πιο ευτυχισμένη από ποτέ και από οτιδήποτε άλλο στην ζωή μου,αλλά δεν παύει το χαρμόσυνο αυτό γεγονός να έφερε κυριολεκτικά μεγάλες αλλαγές στην καθημερινότητα μου(λογικό θα μου πείτε).

Μωρό μου!

Το θετικό στην όλη προσαρμογή μου με το μωρό ήταν ότι από την στιγμή της γέννησης του στο μαιευτήριο(στο νοσοκομείο για την ακρίβεια,γιατί γέννησα στο Αττικό) είχα τον Κωνσταντίνο συνέχεια δίπλα μου,δεν τον αποχωρίστηκα καθόλου.Έτσι όταν πήγαμε σπίτι με το μωρό δεν έπαθα σοκ!

Δεν είναι γλύκας?

Περιττό όμως να σας πω ότι τις πρώτες μέρες ήμουν σαν ζόμπι από την αϋπνία και το άγχος.Αγχωνόμουν κάθε φορά που το μωρό έκλαιγε!Εκτός από το άγχος όμως με τρέλαινε και η κλεισούρα του σπιτιού αλλά κατά έναν αλλόκοτο τρόπο δεν ήθελα και άνθρωπο να βλέπω.

Κυκλοθυμική μπορώ να χαρακτηρίσω την συμπεριφορά μου,από την μία μεγάλη χαρά για τον ερχομό του μωρού μου,από την άλλη μελαγχολία που είχα κλειστεί μέσα στο σπίτι και πολλά νεύρα,πάρα πολλά νεύρα!

Τώρα πάντως που εγκλιματιστήκαμε όλα φαίνονται πιο εύκολα και πιο ευχάριστα.

Είμαι χαρούμενη που έγινα μαμά!Αλήθεια οι δικές σας πρώτες μέρες στο σπίτι πως ήταν?

φιλικά,Χρυσαυγή