Η λαχτάρα της μάνας

 

Το Σάββατο που μας πέρασε γέννησε μια πολύ καλή μου φίλη (περάσαμε μαζί τα φοιτητικά μας χρόνια) και όπως ήταν φυσικό πήγαμε με τον Μιχάλη να την δούμε. Εγώ λόγω και της εγκυμοσύνης μου ανυπομονούσα να την επισκεφθώ τόσο για να δω το μωρό αλλά και με σκοπό να την βομβαρδίσω με ερωτήσεις σχετικά με την εμπειρία της γέννας και όλα τα συναφή.

Όταν την αντίκρισα, μανούλα πια, συγκινήθηκα πολύ αναλογιζόμενη τις μέρες της απόλυτης "τρέλας" που περνούσαμε σαν φοιτήτριες και τις μέρες που ζούμε τώρα σαν γονείς. Η φίλη μου γέννησε σε ιδιωτικό μαιευτήριο των Αθηνών με φυσιολογικό τοκετό ένα αξιολάτρευτο αγοράκι βάρους 3,165kg (τον είδα σε βίντεο την ώρα που του κόβανε τον ομφάλιο λώρο, του γλυκούλη!).

Για λόγους αστάθειας όμως της συχνότητας της αναπνοής του, τον βάλανε σε θερμοκοιτίδα αμέσως μετά τον τοκετό και η φίλη μου πέρα από την πρώτη αγκαλιά μετά την γέννηση του μικρού δεν πρόλαβε ούτε να τον θηλάσει.

Όταν την είδα λοιπόν είχε στον τόνο της φωνής της την αγωνία πρωτίστως για το αν το μωρό είναι καλά (αν και οι γιατροί την διαβεβαίωσαν ότι για προληπτικούς κυρίως λόγους τον κρατάνε στην θερμοκοιτίδα) και έπειτα την λαχτάρα να θηλάσει το βρεφάκι της. Είχε στο βλέμμα της την ανησυχία πως δεν κατάφερε να δώσει στο παιδί της το πρωτόγαλα που είναι τόσο σημαντικό για το μωρό αλλά και την λαχτάρα να μπορέσει να το κρατήσει στην αγκαλιά της, μια στιγμή που περίμενε εδώ και εννέα μήνες αλλά δυστυχώς παρατάθηκε για λίγο ακόμη.

Συγκινήθηκα πολύ βλέποντας τα υγρά μάτια της φίλης μου και συνειδητοποιώντας πώς από την μια στιγμή στην άλλη μια γυναίκα γίνεται μάνα και τότε όλη η λαχτάρα και η αγάπη για το πλάσμα που έφερε στον κόσμο εκδηλώνεται στο πιο δυνατό συναίσθημα που κατακλύζει όχι μόνο την ίδια αλλά και τους ανθρώπους γύρω της.

φιλικά,Χρυσαυγή